In Zweden zijn er in de afgelopen vijf jaar tientallen bands ontsproten die wereldwijd faam weten te maken. Bands die hun eigen niche uitbeitelen en een bestaand, maar bijna vergeten sentiment en geluid perfect weten te emuleren. Niet bepaald origineel, maar Zweden klinken vaak beter dan het origineel. Vooral in de hardrock/heavy metal-scene zijn de voorbeelden eindeloos. Wat te denken van de seventies heavy rock van Graveyard, de occulte horror-act van Ghost en Dr. Living Dead!, de Suicidal Tendencies-kloon die meer als het origineel klinken dan Suicidal Tendencies zelf.
Goat is een nieuwe Zweedse band in dit straatje. Niet qua geluid, maar wel in het laten herleven van een vergeten sentiment. De mysterieuze occulte band klinkt uitermate origineel in de huidige tijd, maar toch enigszins vertrouwd. Om meer bekendheid te generen blijven de bandleden á la Ghost anoniem en creëerden een legende rondom hun bestaan. De gehele bandbio is uit de duim gezogen, maar één regel kwam zonder twijfel eerlijk over: de leden zijn opgegroeid met muziek uit alle windstreken en wil dat ook ten gehore brengen – vandaar de titel World Music.
Die albumnaam wordt zeker eer aangedaan. Ik had het net al over een bestaand sentiment: Goat laat op World Music de jaren zeventig-mentaliteit van nieuwsgierigheid van westerse muzikanten voor niet-westerse muziek herleven. We moeten dan denken aan diverse Duitse krautrock-bands uit de periode, maar vooral aan Santana’s magnum opus Abraxas. De Latijns-Amerikaanse- en Caribische, voodoo-achtige invloeden kan men niet ontgaan, maar het zijn de West-Afrikaanse elementen die, aangevuld met hier en daar een Andes-vluitstuk, het album een mystiek en uitermate psychedelisch karakter geven. Luister maar eens naar opener Diarabi, een cover van een Malinees folk-nummer, vaak vertolkt door bekende inheemse muzikanten als Salif Keita en Ali Farka Touré. Het ten gehore brengen van West-Afrikaanse muziek door middel van rommelige, gruizige wah-wah-gitaren kennen we al van Sun City Girls’ Torch of the Mystics, maar is een vinding die meer zo moeten worden uitgebuit!
Maar dit is niet pure dromerige muziek. De tribale ritmesectie en elektronische toevoegingen uit seventies disco maken World Music tot een swingend geheel, waardoor het – in combinatie met de aanstekelijke vocalen van de zangeres – bij vlagen doet denken aan Earth & Fire of zelfs Boney M. Dit amalgaam van seventies pop, psychedelische rock en wereldmuziek is bijzonder fris en origineel en tegelijkertijd vertrouwd en verslavend. Het maakt mij erg nieuwsgierig hoe het volgende album van Goat gaat klinken, maar met World Music heeft de band in ieder geval een werkje afgeleverd dan dit jaar qua kwaliteit en authenticiteit moeilijk te overtreffen is! (Eru)
8.8/10
tasteless enterprise 